تا زمانی که شناخت و معرفتی نسبت به آنچه داریم نداشته باشیم، هرگز ارزش واقعی آن را درک نخواهیم کرد و هرگز از آن در برابر چالش ها و طوفان های مرگ آور حفاظت و نگهداری نخواهیم کرد و در نهایت آن را از دست خواهیم داد.
ما برای آنچه که می شناسیم، ما برای آنچه که بدان معرفت داریم و برای آنچه که عاشقش باشیم، حتی حاضریم از جان شیرینمان بگذریم.
از کودکی طبیعت را بسیار دوست می داشتم و پیوند من با طبیعت، از همان دوران در باغچه ی کوچک خانه شکل گرفت.
در دوران نوجوانی، وسعتِ طبیعتِ باغچه برایم کم بود، از این رو زندگی در مرزهای طبیعتِ باغچه ی خانه ی پدری را به کنکاش و پیمایشِ رشته کوه البرز در شمال شهر تهران کشاندم. هر چه وسعت و گستره ی سرزمینِ طبیعت برای اندیشه ی کنجکاو و کاوشگر من بیشتر می شد، پا فراتر گذاشته و عطشم برای شناخت هرچه بیشتر جهان پیرامونم بیشتر می شد. در نهایت از کوه ها و قله های بسیاری گذشتم و در شناخت و عبور از جنگل ها، رودها، دره ها، بیابان ها و کویرهای بی شمار در اقلیمِ رنگارنگِ ایران جان، به هموطنانم در روستاها، سیاه چادرها، لیرها، آلاچیق ها، تیپ ها، مضیف ها و خشکِ چین ها در نقاطی دور و پنهان از نظر رسیدم.
در سال های نخست، طبیعتِ زیبای پیرامونِ طبیعت نشینان و همچنین تنوع فرهنگ اقوام مختلف ایران جان، معماری، موسیقی، زبان و گویش ها، لباس های رنگارنگ و زیبا، هنر، صنایع دستی و آیین های گوناگون، تمام نگاهم را اسیر خود کرد. غرق در اینهمه زیبایی و اصالت، همواره در سفر و پیمایش های کوتاه و بلند بودم و فارغ از مشکلات کوچک و بزرگی که گریبانِ هموطنانِ عزیزم در نقاطی دور و محروم را گرفته است جز زیبایی هیچ نمیدیدم.
تا اینکه روز به روز و با سرعت بسیار زیادی تغییراتی شگرف در ساختار درونی و برونی این زیبایی های بیشمار برایم هویدا شد. طبیعت در بسیاری از نقاط، شکلِ بومی و اصیلِ خود را از دست داده و در حال تغییر بنیادی است. موسیقی هر قوم از شکل و ساختار هر اقلیم دور می شود و در هر مراسم و آیین یک قدم از اصالت خویش دورتر می گردد. لباس ها و معماریِ گوناگونِ اقوام ایرانی در بسیاری موارد دیگر آن هماهنگی، سازگاری و تناسب را ندارد و رفته رفته در حال تغییر و از بین رفتن است. دیگر آیین ها، بازی ها و ورزش های بومی را در جایگاه اصلی خود در میان اقوام نمی دیدم و اهمیت حفظِ زبان ها و گویش های گوناگون ایران جان را بیشتر درک می کردم. هرچه سفرهایم بیشتر و اندیشه ام به اصالت ها، دارایی ها و چالش ها عمیق تر میشد، شاهدِ کاهشِ جمعیت عشایر و روستاها و افزایش جمعیتِ حاشیه نشینانِ شهرهای بزرگ بودم.
هرچه زیبایی ها و دست نخوردگی های طبیعتِ پیرامونِ عشایر و روستاییان کمتر می شد و هرچه معماری اصیل ایشان از زیباییِ اصالت و هماهنگی با فرهنگ و اقلیم هر منطقه دور تر می شدِ، هرچه موسیقی و آوای اصیلِ هر قوم به چیزی که هرگز با آن تناسبی نداشت آلوده تر می شد و هرچه هنر و نگاه لطیف و ساده ی هموطنانِ طبیعت نشین از آن زیبایی، سادگی و اصالت دورتر می شد، تمایلم به دیدن، شنیدن و اندیشه ورزیدن به آنها کمتر می شد. از این رو آگاه شدم و دریافتم که هر جایی و هر جمعیتی که اصالت ها و زیبایی های بیشتری داشته باشد و با عشق و توان بیشتری برای حفظ و نگهداری از این اصالت ها و زیبایی ها و دارایی ها تلاش کند، نظرهای بیشتری را به خود جلب می کند و ثروتمندتر خواهد بود.
دریافتم کاهش جمعیت روستاها و عشایر به دلیل کمبود یا نبودِ کار است. به دلیل کمبود با نبود درآمد. به دلیل کمبود یا نبود خدمات مناسبِ آموزش و پرورش یا خدمات درمانی و بهداشتی. بدلیل نبود همراهی و حمایتی که شایسته است.
در طول بیست سال تجربه سفر به نقاط مختلف ایران جان و پس از تولید سه مجموعه مستند به نام ایرانگرد و تجربیات بسیار، دریافتم برای حفظ جمعیت روستا و عشایر و برای کاستن از جمعیت حاشیه نشینی و عواقبِ افزایش آن، برای حفظ محیط زیست و طبیعت کم جانِ ایران جان، برای حفاظت از حیات وحش و گونه های گیاهی، برای حفظ و نگهداری معماری زیبا واصیل ایران جان و آیین و فرهنگ های نابِ اقوام گوناگون و برای حفاظت از موسیقی و پوشش جذاب اقوام سرزمین عزیزمان، همچنین برای حفظِ هنر، صنایع دستی و در نهایت برای حفظِ مرامِ زیبای انسانی در میان طبیعت نشینان در نقاط محروم باید کارآفرینی کرد. اما کارآفرینی در گستره ای که حافظ و نگاهبانی شایسته برای این اصالت ها و دارایی های بسیار با ارزرش باشد.
از این رو «انجمن نیک ورزی ایرانگرد » بنا نهاده شد. این انجمن بدون همیاری و همراهی شما هموطنانِ جان هرگز به مقصد نخواهد رسید. اما پیش از آن، تا زمانی که شناخت و معرفتی نسبت به آنچه داریم نداشته باشیم، هرگز ارزش واقعی آن را درک نخواهیم کرد و هرگز از آن در برابر چالشها و طوفانهای مرگبار حفاظت و نگهداری نخواهیم کرد و در نهایت آن را از دست خواهیم داد. ما برای آنچه میشناسیم، ما برای آنچه بدان معرفت داریم، برای آنچه عاشقش باشیم حتی حاضریم از جان شیرینمان بگذریم.
اکنون به خوبی دریافته ام هنگامی که بدانیم حفاظت از این جاذبه ها و دارایی های باارزش باعث کارآفرینی، ایجاد درآمد و رفاه بیشتر می شود، بی شک از آنها حفاظت خواهیم کرد .
بیاییم پیش از آنکه دیر شود، ایران جان و اقوام مختلفش را، فرهنگ ها و تاریخمان را، طبیعت و محیط زیستمان را، موسیقی، معماری و تمام دارایی های باارزش و بی مانندمان را بشناسیم و پیش از آنکه آنها را برای همیشه از دست بدهیم از آنها حفاظت کنیم. صنعت گردشگری به نوعی مادر تمام صنایع محسوب می شود و کارآفرینی در مناطق کمتر توسعه یافته ای که از توانایی، جاذبه ها و دارایی های بسیاری در این صنعت برخوردارند، تنها راه نجات است. یادمان باشد کشورهایی که اصالت های بیشتری داشته باشند در این راه موفق تر و ثروتمند تر خواهند بود. امیدوارم انجمن نیک ورزی ایرانگرد با کمک شما هموطنانِ جان بتواند در حفظ و نگهداری اصالتهای مناطق کمتر توسعه یافته کوشا باشد و با این دارایی ها در کارآفرینی بر مبنای حفاظت موفق باشد.
برآنم که امید آخرین چیزیست که می میرد. بیاییم با امید، اتحاد، تخصص و سخت کوشی برای یگانه میهن و سرزمین مادری با تمام عشقی که در قلبمان نهاده شده قدمی برداریم. هیچ جامعه ای جز جامعه ی خودمان قدمی برای ایران جان برنخواهد داشت.

#من_با_ایرانگردم را به خاطر داشته باشید و همراه انجمن نیک ورزی ایرانگرد شوید. سرفراز ایران و ایرانی. سبز باشید و آفتابی.